Pan, panie Sławomirze życie mi zmarnował. Tak bardzo chciałem pana czytać, a tutaj nic nie wydawali... Tylko po francusku coś do nas docierało, a ja francuski to słabiutko raczej. No i poszedłem na filologię francuską, potem na hiszpańską, potem na włoską. I uczę teraz tutaj na tej ujowej uczelni za ujową pensję... Rzygać mi się chce, panie Sławomirze, kiedy muszę wstać rano i iść uczyć te idiotki za marne grosze. I choć kocham pana, panie Sławomirze za to, co pan napisał, to powiem panu, że to pana wina.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz