Karol Jakubski - Bruk

Zdenerwował się i kopnął w sklepową witrynę w rezultacie czego stracił nogę.

Z cyklu Opowiastki

Karol Jakubski - Fabryka snów

Radykałowie religijni postulowali surowe kary za sny "bezbożne, niemoralne, bluźniercze lub sprośne". Nawet w przypadku, gdy zostały nagrane lub odtwarzane bez zgody właściciela.

Z cyklu Opowiastki

Virgilio Díaz Grullón - Zegarek

 - Ja mu powiem – powiedział dziadek. Chwycił swoją laskę i założywszy pożółkły słomkowy kapelusz poszedł szukać chłopca, który bawił się w kącie werandy.

- Chodź, wnusiu, przejdziemy się.

- Tak wcześnie, dziadziu?

Chłopiec siedząc przy kolejce elektrycznej patrzył wyczekująco na staruszka.

- Nie tak znowu wcześnie, już po czwartej.

Chłopiec podniósł się nieco i na kolanach zaczął ostrożnie rozbierać mosiężne tory.

-Zostaw. Ciocia Irene pozbiera to później.

Dziadek, schylając się, chwycił chłopca za rękę i pomógł mu wstać.

-Umyj ręce i uczesz się trochę – zobaczywszy, że dziecko kieruje się w głąb domu krzyknął – Nie! Nie wchodź tam. Umyj je w zlewozmywaku…

Chłopiec posłusznie zawrócił i wszedł do kuchni. Podszedł do zlewu, odkręcił kurek i zmoczył sobie ręce przygładzając następnie niesforne włosy. Kobieta, która stała za nim, wyciągnęła ręce, tak jakby chciała mu pomóc, ale żałując swego gestu, powstrzymała się i stała nieruchomo z dziwnym wyrazem twarzy, obserwując chłopca do czasu, aż wyszedł z kuchni.

Na werandzie dziadek chodził niecierpliwie z rękami założonymi na plecach, trzymając z tyłu laskę.

- Już? Dobrze, chodźmy.

Wziął go za rękę i wyszli razem na ulicę kierunku centrum miasteczka.

-Dlaczego dzisiaj wychodzimy tak wcześnie, dziadziu?

- Powiedziałem ci, że już po czwartej – Staruszek wyciągnął z kieszeni błyszczący srebrny zegarek, odczepił łańcuszek od szlufki i podał go dziecku.

- Masz, ty go będziesz niósł, ale uważaj, żeby ci nie upadł.

- Mogę go nieść przez cały czas? – Chłopiec ściskał zegarek obiema rękami i przyglądał się mu zdziwiony.

- Tak, wnusiu, oddasz mi go jak wrócimy do domu – odpowiedział staruszek kładąc mu ręku na ramieniu.

- A czemu dałeś mi go dziadziu?

-Bo jesteś już mężczyzną… Czas, żebyś powoli się uczył jak obchodzić się z cennymi przedmiotami.

Chłopiec ponownie zerknął na zegarek wpatrując się w pospieszny ruch sekundnika.

- A dlaczego tylko złota wskazówka się rusza, dziadziu?

- Pozostałe też się ruszają, tylko wolniej.,,

- Nie, nie… Nie ruszają się… Popatrz… Zbliżył zegarek do twarzy staruszka, ściskając go zazdrośnie rękoma.

- Nie ruszają się, kiedy na nie patrzysz. Ale jak o nich zapominasz, wykorzystują to i pędzą wtedy, żeby nadrobić stracony czas.

- Ale nawet jak by pędziły bardzo szybko, to nigdy nie dogonią złotej wskazówki, prawda dziadziu?

- Nie wnusiu, nigdy jej nie dogonią…

- A dlaczego jej nie dogonią.?

- Cóż… bo tak naprawdę, to złota wskazówka, to nie jest wskazówka, tylko promyczek słońca, który tu zamknąłem… A przecież wiesz, jak szybko pędzi słońce, skoro przemierza całe niebo, w ciągu jednego tylko dnia…

Chłopiec chłonący każde słowo dziadka, skinął głową i przez chwile milczał. W końcu znowu na głos zaczął podążać za swymi myślami.

- A kiedy zamknąłeś ten promyczek, dziadziu?

- W nocy, jak spał.

- W nocy? A kto ci go dał?

- Przyniósł mi go staruszek z bieluśką brodą, która sięgała mu aż do pasa.

- A dlaczego staruszek miał promyczek słońca? Kto mu go dał?

- Nie był jego, był Pana Boga… I Pan Bóg poprosił go, żeby mi go przyniósł…

-Pan Bóg? – Chłopiec przez chwile stał zdumiony. – A dlaczego Pan Bóg podarował ci promyczek słońca, dziadziu?

- To nie był prezent: to była wymiana. Ja też dałem coś mojego Panu Bogu…

- A co mu dałeś?

Dziadek milczał przez chwile, a potem odpowiedział nie patrząc na chłopca:

- Podarowałem mu dzisiaj coś bardzo cennego, wnuczku… - A potem, po chwili: – Chodź, usiądziemy sobie tutaj…

Podeszli do murku z kamieni, który otaczał opuszczony dom i usiedli na nim. Starzec opierając ręce na lasce, którą trzymał przed sobą pionowo, a chłopiec obok, z zegarkiem w rękach, które oparł na kolanach i z twarzą wyczekująco zwróconą w stronę dziadka.

Ten wreszcie przemówił:

- To była umowa, pomiędzy Panem Bogiem i mną, wiesz? On potrzebował kogoś, kogo ja bardzo kochałem, i chciał ją mieć u siebie na zawsze… A ja powiedziałem Mu, że jest moim panem i panem wszystkiego, co moje, i że może zabrać ją, kiedy tylko zechce. Wtedy On podziękował mi i powiedział: „Chciałbym dać ci coś w zamian za to, o co proszę: weź ten promyczek słońca i zatrzymaj go sobie…”

Dziadek mówił z głową zwieszoną na piersi, zrobił przerwę i dodał patrząc chłopcu w oczy.

-… taka jest historia promyczka słońca… Od dzisiaj będziemy go mieć, ty i ja, tylko dla siebie. To będzie nasza tajemnica i nikomu więcej o tym nie powiemy…

- Nikomu, dziadziu? Ale ja chciałbym opowiedzieć o tym mamusi…

 Dziadek objął chłopca i przytulając go wyszeptał:

-Nie, wnusiu… Nie będziesz mógł opowiedzieć tego mamie, bo już jej nie będzie w domu, jak wrócimy…

Chłopiec wstał z murku i przeszedł kilka kroków, tak jakby potrzebował czasu na to, żeby sens tych słów dotarł do jego mózgu. Stał przez chwilę nieruchomo, następnie uniósł ręce, w których trzymał zegarek i przyciskając go mocno do piersi powiedział:

- Możemy już wracać do domu. Prawda, dziadziu?

Staruszek podniósł się z trudem i odpowiedział mu, podczas gdy zaczęli iść z powrotem.

- Tak, idziemy… - A po krótkiej chwili dodał - … a zegarek możesz sobie zatrzymać na zawsze…